11.Yıl Marşı

"ne tür bir yalancısın sen?" diye sordu kız

"bumerang" dedi oğlan.

Sonra

 “Hangi çocukların neye imrenmesi yalınayak şiirdir?”

Oda sabah güneşi alacak

Gülüşlerden bozma sesler

Çakırkeyif gözler

Yavru kedi dili boyunda dolaşacak

Beyazlarla renkliler karşacak birbirine

Siyahlar geride ve biraz ileride

Yokoononun gözlerinde

Televizyon açık kalacak

Kum saatini ters çevirdin mi?

Bir difenbahya bakıyor tepemizden

Önce şu şarkıyı bitirelim

Sonra ölünür nasılsa

Kapıda koyverdiğimiz kuşlar 

Dönüp ceplerimize geri girmiyor mu?

Ayıklayalım trompetçileri gar bandolarından

Benle kal.

Sabah güneşi alacak oda.

Sonra ölünür nasılsa

Başka başka odalardan mı sesleniyorsun?

Hangi ses olursan ol

Ben seni duyarım.

Aklımla değil ha! Yanlış olmasın.

Bırak şimdi dayanmayı duvarlara

Güvenme n’olmuş?

Geç akılları fikirleri

Biraz daha sevişelim

Sonra ölünür nasılsa

kafalarımız

birbirine

karışmış

ama soru neydi?

O gece

ne güzel;

ayın yarısı sende,

yarısı bendeydi.

bilirim kendimi

yarı-sürgün sayılır dağılışlarım

yuvarlak diyorlar ama eminim

köşeleri var dunyamın

bir köşede ben

gökyüzüne kaç adım?

bir şeyi atlamış olmalıydık.

neydi?  

bir ateş üzerinden mi?

bir karo mu? 

bu evler mi?

şu çatılar mı?

yoksa bir harf mi?

belki de 

bir değil iki basamaktı.

yüz olsa ne yazar?

bir şeyi atlamıştık işte

şimdi

 önemi var. 

biz taşkafalı romantikler

sabah çiğinde soğutur

ayyanığı tenimizi

tomurcuğa kaçarız.

kapak resmine tutulur,

bir romana düşeriz.

Bulduk diye kaybederiz izimizi.

uzayan bir soloda

unuturuz hiç bilmediğimiz kendimizi.

Karanlıkta buluruz elbet!

zira

gün ışığında

Kafka kadar yitirmişiz yolumuzu.

bir atkıya sarılmış ince boynum kıldan
yalnızlık üfüren havaya karşı esniyorum
kazara hüzünlü şarkılara çarpıyor elim
eflatunlar bulaşıyor
tam 8 kere delirmiş olabileceğimi düşünüyorum.
Sonra geçiyor.
bir köşeye çekilip ağlayan şehirleri buluyorum.
acıları var
yeryüzü yarılıyor.
suistimal edilmiş sınırlarım
kapılarım açılıyor
helios yeryüzünün her yerini eşit sevmiyor
anladık.
kaça kaça çembere kaçmışız.
bir kabuğun içindeyiz.
pardon kıramayız.
Yağmuru da yakıp ısınamadık.
bari taş sektirelim.
tarihi yanılgıların tepesinde
siyah kuşlar dönüyor.
Yalnızlık üfüren hava kafamı karıştırıyor
oysa aşkım kaçın kurrası
bütün labirentlerde yolunu buluyor.

dalgalı şiirler

Deniz hiç.
Menekşe değil.
Gözlerim ağaç kabuğu;
Neden hep mavi görüyor?
,,,


Ay doğmadan gölge düşmüyor yola.
Gölgesiz de yola çıkmanın ne anlamı?

Yıl ikibin yirmi.
Kadın
Uzakta kırılan bir dalganın sesi gibi
İç çekti
Distopik grisinde bir iklimin.
Bütün belkiler biraz gridir ama!
Diyecekti,
demedi.

Ay doğmadan gölge düşmüyor yola
Gölgesiz de yola çıkmanın ne anlamı?

,,,

Rüzgar da esaslı esiyor hani
Bir kuşağı tanıyorum şimdi
İçten içe
Öteden beri
Baştan savma
Önden sezi
Sessizliği çalabildiğin bir enstruman ağzım
işte kontra hislerimin sinüsleri.
Ama söylemem lazım;
Her durakta durmayan otobüsler gibi havalıyız.
,,,

Ufuk dediğin dalgacı denizin çizdiği düz çizgi
pek güvenme!
,,,

Kim süpürmüş bu topraktan baharı?
dalga
mı?

Kalemin ızdırabını düşün.
Cümleyi
kurumuş nevresim katlar gibi
çekiştiriyorlardı sağlı sollu.
Açılmıyordu buruşukluğu bir türlü.
Mayakovski sinirlendi tabi.

Sığlıkta sıkışmış okyanus ve
Ormanına yabani ağaç duruşundayken
Bana benzettim ötüşünden
Bir hiç konup yerleşemeyen kuşu

dönmedolapta açtım gözümü

Bağlanmışım koltuğa bir ben

Rüzgara geri üfleyip

Uçuşan kağıtları tutmaya çalışırken

Tuşlarıma basıp kaçan cüceleri 

Seçemiyorum.

Ve bir dev var

dönmedolap kadar.

Yanıbaşımda bekliyor nöbet.

Bir yer bir gök

Döndükçe dolap

Bitki örtüsü beyaz a4

Söyleyin şimşeklere gökyüzümü vurmasınlar

Yürüyorduk geceleri
Karda izimize takılmadan
Yürüyorduk
Belliydik
Hemde ince belli
Kar kalkar çakılmışlık kalkmaz'
Söylene söylene
Yürüyorduk

Kış geldi
Aynaları çıkarttım
Serpiştirdim etrafa
Bağını çözdüm saçlarımın
Taradım uzun uzuun
Dümdüz bir yolda yürür gibi
Düşünmedim durdum
Saat eridi aktı yerlere
Dali çizmişvari
Sildim
Tozunu bırakmadım
Zamana yeni bir çöp poşeti geçirdim
Hazırdım sevmeye gelecekti gece

Uçağın camından dalmışım öyle
Bi bulut arasından yer görme sevdasına
Boynum tutulmuş

Aşkın gözü

Aşkın gözü hem hoyrattı hem kördü
Kör öldü
Badem gözlü oldum

Bana adamlar
Bana kadınlar
Bana çocuklar çağrıştır
Her yanımız insanlık olsun

Bülbülü altın kafese koymuşlar
Bu bülbül ah zalim demiş.

yazarken titretiyormuşum kalemi kasten
siyah üstüne siyahla
okunsun diye değil
tınlasın diye...
'hiç işte' gibi...
oysa
ne münasebet.
yedek göğüs kafesi ve ciğer gerek
herbirimize diyorum
ceplerimize ağırlık.

Yol 

Yol

Yine yol.

Zaten yoldan başka ne var ki hayatta?

Güneşle çıldırmış çiçekleri bahçemin 

Bulutun biri yağmurdan korkup şemsiye açmış

Ne acayip

Hadi ama tüm bu lirik delilik

Bu ilüzyon hayatı 'yaşıyorum' yapan

Ve proust'un kurabiyleri

kıyılarıma hislenen esarekli rüzgar
kum kaldırma!

sessizlikler korosu

deniz-ölüsü takatsiz akşam

saçlarım güneş kurusu

aklım ondan dolaşık

içelim içelim içelim

daha içelim. 

bekliyoruz ki yüzümüz 

adam olacak!

Sen bir hikayenin duyar duymaz bilir bilmezi
uzanır mısın ağladığım yanıma?

yazın bu kadarı fazla /27 Agu

uzun günler tiyatrosu:
gölgesi eksik kör sabah;

uyan!
bin dereden çakıl getirmiş deniz
diz!
şairlerin gözünü karartan şarap
sen!
bir ağızdan ötekine söylenecek
dil:
ısırılmış lime lime...
tuz,
tenime açmış yanık çiçek limoni
sar sapsarma sigaradan boğuk geniz
yutkun
tüm heves ettiklerini ve
kapat
gözlerinde bir anlı bakış
tut
unutmuş aklından geçeni
bul
büyük ölçekli haritalarda
görün-
mez bir saçak altı
sıcak
yataklarda uyuyabilir ancak
kadın
ya tamamen çıplak ya da kim
yakasında bir eylül ormanı
taşıyacak?
dur
yolun tam da ortasında
yok
aradığını bulan
kal
varsa bir alamet
bin
kıyamet dedikleri bir
ateşi yana yakıla kor
söyle hangi cehennem dar?
seviş
iki yeni yetme gibi
bu
ölünmüş hayata
söv ileri geri
ben
bir sana yabani

gün-doğdu
ben öldüm yine
söz bitti.

ve perde...
yazın bu kadarı fazla!

güzergahta kurşuni bir kış
merak edenim var mıdır?

yeni bir göç yolu
getirecek beni
dal
cılız
ayvari
tek heceli
ucundan acık açık
c mi
ç mi
G mi belli değil
bulut örtmüş
mahrem yerlerimi

tabir edilesi değil tamir edilesi rüyalarım var!

...gözyaşına indırgenmiş yorgun bir ağrı diyelim.
hepsi şiir için bir yakarıştı aslında inkar etmiyorum.
hadi elini avcuma koy uyuyalım.
dünya başa dönüyor ve dışarda biryerlerde hala bilmediğim şeyler var.
olsun.
denizin üstünde farkettirmeden su alan bir gemi
uykumuzu tutsun.

hala rüyalarımda
boşluğa kaçan şiir gibi;
hatırladığımdan fazlası yüzün.

içindeki bütün o sesleri dinlemek çok ürkütücü 

duymamaya çalışmak ise çıldırtıcı

ilerdeki koruluğa çağır beni,

bak! 

adamın balkondan sarkan cesareti

güneşin önüne durmuş

hangi yüzü düş?

o - ne yüz?

boynun ağrımazsa gel.

şu iki bulutu bekleyelim.

birbirinin içinden geçecekler biraz daha...

koşşşma!

içimdeki kadınların bazılarını

tanımaya fırsat bile bulamamıştım

intihar ettiklerinde daha.

şimdi birinci perdeden devşirdiğim delilikle

ikinci perdeyi yazıyorum.

bekleyecek misin?

herşeyin içinden gelip geçen;

kerouacsan rüzgar,

bana kalırsa zaman

fransızsan hava hoş!

eyy durakalmış aşkım

hafızamı bozdum senin için!

bir mekana perde gerdim,

yokluğumuzu izlettim.

ya varsak?

martaval değil

aşk çocuk inadı.

sesi, dışarıya kaçıran kalitesiz kulaklık gibiydi

çelişkili ve en saf haliyle düşüncelerimin ...

bir yüreklenip

bir can çekişen gözlerim

bi görseydin...

Bir tenessee honey akşamı istanbulu yadediyoruz
Yerim belli
Yurdum muğlak!

manyetizması bozulmuş mıknatısın suçu

oralarda bir yerlere ilişemediysen,

pek tatlı değil yaşamak.

hava erken kararır ve hep kendini suçlarsın.

sürekli boyasını kusan bir tavana bakmak istemez gözlerin,

gözlerini yumarsın.

atın üstündekini attığı bir sahne; 

ve karanlıkta basılacak bir düğme

hep vardır.

kütleden kopmuş bir parçaysan

belki senin suçun değildir.

rüyamda yeni bir isim koymuştum yağmura,

ıslanmıyorduk ve

çikolata kokuyordu çimenler
çimen dediysem
çimen değil kumdu her yer

adını değiştirmiştim ve 

çölde boğulan insanlar vardı

ve sen dedin ki ormanlarıma koşalım

sen koşmuyordun ben durmuyordum

güneş batmıyordu ve ay çoktan doğmuştu.

o zaman bu rüyanın bizimle ilgili olmadığını anladım.

Açık hedef

korku namlusunu üzerime her doğrulttuğunda
korkumun gözünde kendimi görmeye çalışıyorum
ben bu korkunun neresindeyim
dizlerimin bağı çözülmüşken?
kurşun sekiyor
yine dehşete düşüyorum
küçükken korkup saklanılırdı
büyümüş beden
büyümüş akıl
büyümüş kalp
hep açık hedef
hiç bir deliğe sığmıyor

insan bir yerden sonra korkmuyor
Korkacak ne kaldı?

er ya; ve da(hi) geç!

dönüyorum şehre,

içinden bahar gelmiş bir günde!

bence

bütün aylar biraz eylüle özenir.

hayat tasması bileğime dolanmış

çişi gelmiş ya da dişi görmüş erkek köpek! 

gitmek miydi insanın istediği

yoksa

gitmeyi istemek mi?

Gidince anladım.

karşı sokağa tepeden bakıp;

kiremitleri denizin içindeki taşlara özenmiş çatıları seyrediyor,

havalı tasvirler yapıyorum böyle...

dünya kadar neşeli sabah biriktirdim 

yastığımın altında.

gecenin yarısı olmuş

gecenin gerisini kursak

sırtımda bir adamın soluğu

kursağımda sesin

aklımda vasfını yitirmiş bir ormandan son kalan

bir kedinin gözleri gece

bir odanın duvarları eksik

yatağından ani kalkmış gözlerim dengesiz

çıplak omzum haritanın bir yerinde kayıp

bir şarkının si bemolünde titredim

yazın en sıcağının sana verdiğiydim

hatırlamadığın bir rüyada pek çok şey söyledim.

Ay

la

Aramda

ki

sır

sın.

neden sonra;

gizlendiğim yerimden çıkıyorum.
bu aslında tam olarak bir dönüş değil,
dönmedim henüz
ama
her çocuk gibi ben de
           körebeyi yokluyorum
meydan okusun diye saklanabilirliğime.

gerçeğe hep teğet geçiyorum
bu doğamda var,
sorgulamamalı.

uyuma donarsın!

ve tabii ki yapılanlar da yazılanlar gibi düşünce aşamasında gerçekleştirilmelidir.

çünkü 

ne çabuk unutmalar hatırlarım ben

gece sıçratıp da 

sabah mışıl mışıl uyutan...

Bazen ne kadar uzaktasın!

Senin uzaktalığın su kabarcıkları

 üstünde suyun

Ki içinde başım bir süredir.

Batmış vaziyette...

Hayatı öğretiyor uzaktalığın

Anladın mı?

hayatı

Bir budha koanı gibi…

su kabarcıkları

olmasa

ölürüm çünkü.

ölebilir insan

batarak

ama bazıları da

hiç batmaz hayatta.

öyle hayat mı olur be?

fuck the buddha koan!

Bayılıyorum martiniye;

bianco!

Piss sarhoş ediyor.

Di’ mi?

düşedebilirim

dün gece bir kuştum

uçmalı bir düştüm

kuşken uçtum

konamadım düştüm.

iniş takımları açılmamışsa demekki.

vurulmuş da olabilirim

çok muhtemel

orasını hiiç hatırlamıyorum.

birgün

durdum

ve baktım sana

sonra

ara ara

baktım durdum sana

aslında

ben,

burada bakar oldum sana.